Het Huis

Lieve allemaal,

Na mijn examenes parciales de afgelopen weken (nog niet alle cijfers terug) en het stukmaken van mijn laptop, waardoor ik genoodzaakt was meerdere dagen in internetcafés door te brengen, was het constructieweekend tijdens pinksteren de volgende grote happening. Sandy, een vriendin van uni, had al meerdere keren deelgenomen aan constructieweekenden van Techo para mi Pais (een dak voor mijn land) waarbij in een weekend meerdere huizen gebouwd werden in krottenwijken, en vertelde over de geweldige ervaring. Corinne, Cassie en ik wilde dat ook wel eens meemaken en zodoende verzamelden we donderdag samen met duizenden anderen op een terrein van het leger vlakbij plaza italia in Buenos Aires. Vanaf daar vertrokken we in groepen naar verschillende plaatsen in en vlakbij de stad. Corinne en ik waren ingedeeld in dezelfde groep van 100 personen en vertrokken naar de wijk El Fortin (La Matanza). Het gehele weekend bivakeerden we letterlijk in een school, er waren geen douches en geen bedden, dus het was met matje en slaapzak en hygiëne doekjes eigenlijk best wel vergelijkbaar met pinkpop. Gelukkig ook live muziek, want gitaar en mondharmonica waren aanwezig en Argentijnse klassiekers als Tan Solo van Los Piojos konden natuurlijk niet ontbreken. Geen alcohol, en dat was ook maar goed ook, want dat zou de kwaliteit van het huis niet verbeteren.

De volgende dag moesten we al vroeg op om de krottenwijk in te gaan. Iedere groep van tien kreeg een andere familie toegewezen waarvoor een huis gebouwd moest worden. Even waande ik me terug in Togo. De wijk was alleen begaanbaar via zandwegen, die vanwege het slechte weer in grote modderpoelen waren veranderd. Overal lag afval langs de weg en de huizen waren klein en in erg slechte staat. Verschil met Togo was wel dat de mensen in deze wijk erg ondernemend zijn. Veel wijkbewoners waren bezig huizen te bouwen/verbouwen en ook hadden de mensen samen een electriciteitsnetwerk aangelegd. De wijk bestond vooral uit ‘illegalen’: paraguyanen, bolivianen die zich in Buenos Aires vestigen op zoek naar een betere toekomst. De overheid erkent de wijk niet en er zijn dus weinig publieke voorzieningen.

Mijn groep bestond uit een Francaise, een Uruguayaan en veel Argentijnen. Iedereen was tussen 18 en 30 en de meesten studeerden. Er waren ook veel mensen die voor de eerste keer deelnamen aan een construcción masiva. De familie die wij zouden helpen bestond uit Raquel, een jonge moeder, en Joanna, haar tweejarige dochtertje, die samen naar Buenos Aires waren gekomen. Op vrijdag werd de fundering voor het houten huis gemaakt. De vijftien houten palen moesten handmatig en met erg ouderwetse doch inventieve middelen in de grond verankerd worden. Dat betekende veel graven en vieze kleren. Zaterdag werden de verschillende onderdelen van de vloer en de vier muren, die als een bouwpakket geleverd waren, aan elkaar bevestigd. Zondag werd het dak erop geplaatst en klaar is Kees! Dat het houten huis van 18 m2 voor Raquel veel betekende, werd al bij begin van de bouw duidelijk. Zij leefde namelijk in een hutje van willekeurig aan elkaar bevestigde houten plaaten met een dak van golfplaaten. Naast een bed van 1,40 bij 2,00 was er alleen plaats voor een gaspitje om te koken, en wat spullen zoals een stoel en kleren. De scheve tafel waar gegeten werd was buiten en ook andere bruikbare spullen stonden buiten opgeslagen. De boomhut in de tuin vroeger was van betere kwaliteit dan haar huis. Verbetering van haar woonruimte was dus hoogste prioriteit en weer een stapje op weg naar een fijner leven. Raquel kookte iedere dag voor ons, polenta, rijst met linzen, spaghetti. Erg simpele, geen/erg weinig groenten en vlees, doch voedzame maaltijden en vooral met liefde gemaakt.

In totaal werden door de organizatie 225 huizen gebouwd in verschillende wijken in Buenos Aires. Erg leuk om deel uit te maken van zo’n grote organizatie. Het was erg indrukwekkend om te ervaren hoe de mensen leven. Eigenlijk is het een soort kamperen. Helaas kunnen die mensen alleen niet terug naar huis wanneer ze geen zin meer hebben en hebben ze weinig mogelijkheden om hun leven in te richten zoals ze graag zouden willen. Na 3 dagen werk was het huis af en werd het officieel door Raquel geopend. Dat was natuurlijk wel eventjes een emo-moment. Gisteren was het nog helemaal kaal en zat nog overal modder. Ik ben erg benieuwd hoe dat Raquel het gaat inrichten en wellicht dat we over een paar weken met de groep teruggaan om de buitenkant van het huis nog te verven.

Met de vrijwilligers was het ook erg gezellig. Iedere dag werkten we tot 5 uur, en daarna was het tijd om samen leuke spellen te doen. ’s Avonds werd er samen gegeten in de school en natuurlijk veel mate gedronken. Voor dit weekend lustte ik dat echt niet. Maar nu wel! Dus ik ga deze Argentijnse gewoonte toch wel meenemen naar Nederland.
Ik had zelf mijn fototoestel niet meegenomen, maar er waren wel mensen met profi camera’s aanwezig, dus hopelijk kan ik snel nog foto’s toevoegen aan het verslag. Voor degene die wil zien wat de organizatie nog meer doet: http://www.untechoparamipais.org/english/

Eind juni ben ik alweer klaar met werk voor de universiteit. Dus nog maar een maand en dan heb ik twee weken de tijd om van Buenos Aires in Lima te komen (waar Remco zal arriveren 18 juli). Van 6 tot 15 juli zal nog een grote constructie plaatsvinden in het noorden van Argentinië, dus wellicht dat ik daaraan ga deelnemen. Maar zoals gewoonlijk heb ik iedere dag een ander plan, dus het kan ook zomaar iets helemaal anders worden.

Liefs uit BA!